De spullen op een fietsreis – Een fiets

Ik ga voor anderhalf jaar op fietsreis en ik neem mee…

Mijn steun en toeverlaat. Mijn beste vriend. Mijn ergste vijand. De grootste onzekere factor en de enige op wie ik altijd kan bouwen. Degene waar ik in hopeloos verlaten gebieden mee kan praten en die ik de huid vol kan kankeren als het weer eens niet gaat zoals ik wil.
Mijn fiets dus.

Het kiezen van een fiets

Het is heel simpel. Zonder fiets geen fietstocht.
Maar hoe kies je nou een fiets? Er is zoveel keus in soort, materiaal, kleur en onderdelen dat je er bijna van in de stress zou schieten. Neem je een racefiets, een mountainbike, een toerfiets of gewoon een omafiets? 26 of 28 inch wielen? 3, 14 of 27 versnellingen? Een dofzwarte of een fluorescerend gele? Leren zadel of gelzadel? Aluminimum of stalen frame? Schijf-, velg- of achteruittrapremmen? Een hydraulische voorvork en klikpedalen, of juist niet? 
Zoveel keus, en als je alle verhalen zou moeten geloven, dan kan zelfs het kleinste detail van het grootste belang zijn.

Ik waag dat te betwijfelen. Natuurlijk is een goede fiets belangrijk en natuurlijk moet hij lekker rijden als je er zo ontzettend veel tijd op door moet brengen, maar waar het echt om gaat, is dat hij het gewoon doet. Dat hij je van A naar B brengt.
Het materiaal, de grootte van je wielen, het aantal versnellingen, het is allemaal van ondergeschikt belang. Je kunt overal op fietsen en als er een keer iets stuk gaat, dan is er altijd wel een oplossing voorhanden. Altijd is er wel een fietsenmaker te vinden en anders wel een gewone sterveling die handig genoeg is. Vaak is er wel iets van reservemateriaal te vinden, al dan niet van redelijke kwaliteit, en zo niet, dan is er heus wel een andere noodoplossing te bedenken. 

Mijn Batavus

Het maakt dus allemaal niet veel uit. Een fiets is dan wel het belangrijkste attribuut voor een fietsreis, maar tegelijkertijd is het ook de grootste bijzaak.

Zelf heb ik een oer-Hollandse, degelijke Batavus en ik heb hem al acht jaar. Een week of zes voordat ik voor het eerst een reis per fiets zou gaan maken, bedacht ik me dat het misschien wel een goed idee zou zijn om er maar eens eentje te kopen. Ik heb mijn goede vriend Fiets van Tweewielerparadijs De Bode in Hilversum gevraagd er een voor me te bestellen, dat heeft hij gedaan en sindsdien rijd ik op dat ding.

Voor het grootste deel heb ik hem gelaten zoals hij uit de verpakking is gekomen.
Ik heb de vering eruit laten halen omdat die alleen maar stuk kan gaan, ik heb er zo’n stoer leren Brookszadel op laten zetten, zo een die je eerst een paar weken last van je reet bezorgt, maar die na dat lijden aanvoelt als een comfortabele fauteuil, en ik heb wat zwarte verf over frame en stuur laten spuiten, zodat hij er minder blinkend en hopelijk dus minder aantrekkelijk uitziet voor degenen die hem mogelijk voor niets van me willen overnemen.

Er zitten grote 28-inch wielen en velgremmen op en hij heeft 27 versnellingen. Ik gebruik gewone, ouderwetse trappers, omdat ik fietsen met zo’n modern kliksysteem niet echt fietsen vind, maar ook wel omdat ik niet steeds ongelukkig wil lopen als ik even langs de kant van de weg moet parkeren om een boodschap te doen.

Acht jaar misbruik

Ik heb hem dus al acht jaar en in die acht jaar heb ik er tienduizenden kilometers op gereden. Ik heb hem onder in bussen gepropt, in vliegtuigen laten gooien en ik ben er in kleine motorbootjes brede rivieren mee overgestoken. Ik heb hem ’s nachts buiten mijn tent in de vrieskou en de regen geparkeerd, ik heb hem smalle trappen naar vijfde etages van smerige hotelletjes opgezeuld, ik heb hem over de meest vreselijke verkeersdrempels laten stuiteren en ik heb hem over belabberde zandweggetjes gedwongen, terwijl het zo heet was dat de handvaten onder mijn handen vandaan wegsmolten.

En hij doet het nog altijd. Na al die jaren. Na al die kilometers doet hij het nog altijd als vanouds.

Stalen rots

Ik heb hem al acht jaar en ik zou inmiddels geen andere meer willen. Ik wil alleen nog maar deze. Ik wil alleen maar deze, omdat ik weet wat hij wel en niet kan. Ik weet precies hoe hij in elkaar zit, ik weet altijd hoe hij reageert en ik weet exact wanneer ik naar welke versnelling moet schakelen als ik een berg op rijd.

Daarnaast ben ik ook emotioneel aan hem gehecht geraakt. Onderweg heb ik lief en leed met hem gedeeld, soms is het zelfs net of hij echt naar me luistert en als ik vroeg in de ochtend op een kleine camping mijn tent uit kruip, en hij dan even verderop tegen een picknicktafel al nonchalant in de ochtendzon op me staat te wachten, dan zie ik pas wat hij echt is. Mijn Fiets. Mon vélo. Mijn Batavus. Mijn stalen ros. Mijn stalen rots in de branding.

Ik zou nu nog met allerhande technische details kunnen gaan strooien en je met allerhande Japanse merknamen om de oren kunnen slaan, maar eerlijk gezegd zou ik die zelf ook eerst uit een boekje moeten halen. Daarnaast interesseren ze me ook geen donder, dus misschien is het dan ook niet zo’n goed idee om anderen daar dan wel mee te vermoeien.

Ik heb een fiets. Hij doet het. En ik hou van hem. Dat is eigenlijk alles wat je hoeft te weten. Dat is alles wat belangrijk is.

Volgende: De spullen – Fietstassen
Vorige: Oost-Europa: Sofia – Fietsenmakers
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’