Saint-Louis – De reisgids

Dinsdag 22 april. Senegal.

Ik heb geen enkele haast. Ik kan op mijn gemak Senegal en Mali doorkruisen. Het enige wat ik met een schuin oog in de gaten moet houden, is dat mijn visum voor Mali op 4 juni verloopt.
Ik moet er wel voor zorgen dat ik op die dag dat land weer uit ben. Maar dat mag geen probleem zijn. Als ik de kortste weg neem, is dat zo’n 1.600 kilometer fietsen en als ik elke dag fiets, ben ik daar een week of twee mee bezig. Drie maximaal.

Zeeën van tijd dus.
Toch…?

Het verhaal van de reisgids.

Ik gebruik geen moderne navigatiemiddelen. De enige informatiebronnen die ik tot mijn beschikking heb, zijn landkaarten en een Lonely Planet van heel Afrika.

Nu ben ik geen groot Lonely Planetliefhebber.
Ik vind het vreselijk om naar dat zwaar aangeraden pittoreske pensionnetje of dat hoog aangeschreven restaurant te gaan, om er dan achter te komen dat de clientèle enkel en alleen bestaat uit andere blanke toeristen, die allemaal aandachtig in hetzelfde hoofdstuk van dezelfde reisgids zitten te lezen.

Maar ik moet toch wel toegeven dat ik behoorlijk onthand zou zijn, als ik de buitengewoon nuttige informatie over grensovergangen of openingstijden en de plattegrondjes van zo’n beetje alle grote Afrikaanse steden niet meer bij de hand zou hebben.
En net nu ik eenmaal goed en wel in donker Afrika ben, ben ik die Lonely Planet kwijtgeraakt.

Mumba

Toen ik zondagochtend op het punt stond te vertrekken, bedacht ik me dat ik hem had laten liggen in het restaurant van het hotel. Maar daar lag hij nu niet meer.

Iemand van de receptie wist me te vertellen dat hij een meisje dat Mumba heet erin had zien bladeren, maar hij vertelde daar ook bij dat Mumba ondertussen in een ander hotel zat, een paar straten verderop.
Naar dat hotel ben ik toe gelopen.

Omdat Mumba nogal van slapen bleek te houden, heb ik twee uur in de lobby moeten wachten tot ze eindelijk haar kamer uit kwam.
Mijn Lonely Planet had ze niet. Wel wist ze ervan af.
Ze dacht dat een van haar vriendinnen hem weleens meegenomen zou kunnen hebben. Naar Dakar. Want daar zaten die vriendinnen inmiddels.

Terug in mijn hotel bleek een van de mannen van de receptie nog wel ergens een nummer van die vriendinnen te hebben en dat nummer heeft hij gebeld.
De vriendinnen hadden inderdaad mijn kostbare boek meegenomen naar Dakar en na wat onbegrijpelijk heen-en-weer-gesteggel werd er beloofd dat mijn reisgids terug zou komen.
Met een taxi.

Vaag verhaal

Dat is inmiddels een paar dagen geleden en ik had al besloten vandaag maar gewoon zonder boek te vertrekken, toen er vanochtend zowaar een vrij forse blanke Amerikaan in een slechtzittende korte broek aan kwam zetten.
Hij klopte op de deur van mijn kamer, vroeg of dit mijn boek was, gaf het aan me en liep zonder verder iets te zeggen weer weg.

Beetje vaag verhaal? Mooi. Voor mij ook.
Maar mijn reisgids heb ik terug.

Volgende: Louga – Zina
Vorige: Saint-Louis – Burgemeesterskandidaten
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’