Maandag 13 januari. Cyprus.

Vijf dagen hang ik inmiddels rond in Nicosia. Dagen die ik voornamelijk heb doorgebracht in internetcafés om een plan te bedenken dat me op een normale manier van dit fucking eiland af kan brengen.

Ik heb veel opties de revue laten passeren, maar veel keuze lijkt er niet te zijn. De meeste opties bestaan sinds alle ellende in het Midden-Oosten alleen nog op papier en lijken niet meer in daden omgezet te kunnen worden. Het vergt veel van mijn tijd, denkvermogen en beslisvaardigheid om te bepalen wat niet alleen in theorie, maar ook in de praktijk reëel zou kunnen zijn.

Plan A. Dwars door het Midden-Oosten.

Laat ik beginnen met plan A. Mijn oorspronkelijke plan. Thuis, boven mijn reusachtige Times Atlas of the World, was het allemaal niet zo ingewikkeld: vanuit Turkije Syrië in, dan via Jordanië en Israël naar Egypte en vervolgens dwars door Afrika verder naar beneden.

Maar de echte wereld is geen Bosatlas en je hoeft geen genie te zijn om te bedenken dat plan A niet gaat gebeuren.

Toen ik alles een paar jaar geleden aan het bedenken was, was het nog relatief rustig in het Midden-Oosten en was dit plan nog grotendeels uitvoerbaar, maar nu in dat hele gebied serieus de pleuris is uitgebroken, is het absoluut niet realistisch meer.
Vooral Syrië, waar het totale oorlog is, is absoluut geen optie. Al zou ik de meest suïcidale persoon op aarde zijn en daarnaast gek genoeg om dat land toch in te willen, dan nog zou er geen Syrische ambtenaar ter wereld over te halen zijn een bruikbaar stempeltje in mijn paspoort te zetten. Het land is hermetisch afgesloten en die hele route heb ik daarom uit mijn hoofd moeten zetten.

Plan B. Brandhaarden vermijden.

Plan B. Om Syrië heen.

Turkije grenst in het oosten ook nog aan Armenië, Georgië en Iran. Armenië kan ik vergeten. Die grens is dicht. Turkije en Armenië liggen elkaar niet zo. Georgië kan wel. Via Georgië en Azerbeidzjan zou ik dan Iran in kunnen. Of ik kan rechtstreeks naar Iran.
Dat is dus één serieuze mogelijkheid.

Een andere mogelijkheid is gek genoeg Irak. Hoewel het bezoeken van het zuiden van Irak nog altijd een soort actieve vorm van euthanasie zou zijn, schijnt het Koerdische noorden, dat zich in de praktijk heeft afgescheiden van de rest van het land, op dit moment relatief veilig te zijn, en als ik het goed begrepen heb is het niet alleen mogelijk Iraaks Koerdistan binnen en via Iran ook weer uit te komen, maar kan dat zelfs zonder al te veel problemen.

Voor plan B moet ik dus hoe dan ook vroeg of laat een keer door Iran.
Ervan uitgaande dat ik een visum voor dat land krijg, wat nog lastig genoeg kan zijn, dan is dat land dus haalbaar met de fiets. Eenmaal in Iran moet ik vervolgens het hele land door, naar Bandar Abbas in het zuiden. Daar kan ik op een boot naar Dubai stappen. Via de Emiraten gaat het me dan wel lukken om in Oman te komen. Daarna moet ik door naar Jemen, want vanuit Jemen gaat er weer een boot naar Djibouti. En Djibouti, dat ligt in het oosten van Afrika.

Opdoemende problemen

In mijn hoofd ben ik er dus bijna, maar ook hier houdt de praktijk me tegen. Ook hier doemen problemen op.

Het eerste probleem is het jaargetijde.
Het is op dit moment hartje winter en in de binnenlanden van zowel Turkije als Iran kan het dan zomaar tussen de 20 en de 30 graden vriezen. Dat is echt te koud om in m’n tent te slapen en, nog belangrijker, de kans dat de wegen in die contreien absoluut onbegaanbaar zijn is wel heel erg groot.

Maar er is nog een veel groter probleem dan sneeuw en ijs. En dat is Jemen. Al zou ik een visum krijgen voor Iran en al zou ik het erbarmelijke winterse weer trotseren, dan nog kom ik waarschijnlijk niet verder dan de Jemenitische grens.
Ook in Jemen heerst namelijk totale chaos.
De kans dat ik ook dat land niet binnen word gelaten is groot en als dat al wel zou lukken, dan is de kans dat ik word ontvoerd of dat er iets anders heel engs met me gebeurt zo mogelijk nog groter.
Ook door Jemen fietsen zou dus gekkenwerk zijn en ook deze route kan ik dus wel vergeten.

Ik heb nog heel even aan Saoedi-Arabië gedacht, maar die gedachte heb ik meteen weer de kop ingedrukt. Saoedi-Arabië is weliswaar een veilig land, maar ook een land waar ze totaal geen behoefte hebben aan gewone, niet-islamitische passanten. Een visum voor dat land kan ik dus wel op mijn buik schrijven.

Ook plan B zou gedoemd zijn te mislukken. Te onveilig. Te onzeker. Te onmogelijk. Te koud.

Plan C. Een veerboot.

Plan C. Met de boot naar Egypte of het Midden-Oosten.  

Vanuit Cyprus kan dat niet. Cyprus heeft het zekere voor het onzekere genomen met al die ellende in de omliggende landen en een paar jaar geleden heeft het alle veerdiensten afgeschaft.

Alleen met de boot waarop ik ben gekomen kan ik vanuit Noord-Cyprus terug naar Turkije.
Dat kan de moeite waard zijn, want ik weet van het bestaan van een veel te dure veerdienst van Mersin aan de Turkse zuidkust naar Alexandrië in Egypte. Op die boot had ik eigenlijk al mijn hoop gevestigd, maar na wat speurwerk op het internet kwam ik erachter dat ook die dienst een paar maanden geleden uit de roulatie is gehaald.

Wel gaat er vanuit het zuiden van Turkije zowaar een veerdienst naar Libanon. Maar hoewel Libanon aan Israël grenst en er tussen Israël en Egypte een grensovergang is die gewoon open is, is ook dat een mogelijkheid die helaas alleen op de landkaart bestaat.

Israël

Ten eerste is het verstandig Israël te mijden als de pest. Niet omdat ik iets tegen het beloofde land van de joden heb, maar omdat ik op een later moment nog door een islamitisch land als Soedan moet en ze je daar niet binnenlaten, als uit je paspoort blijkt dat je ook maar in de buurt van Israël bent geweest.

Nog onoverkomelijker is het dat de grens tussen Libanon en Israël helemaal niet open is. En omdat Libanon buiten Israël alleen aan Syrië grenst, sterft ook dit idee een vroege dood. Want of ik nou vast kom te zitten op Cyprus of vast kom te zitten in Libanon, dat maakt niet uit. Dat is kiezen tussen lood en oud ijzer.

Als ik nou wel door Syrië had kunnen gaan, dan zou ik Israël nog mooi hebben kunnen omzeilen door vanuit Jordanië de boot naar Egypte te nemen en dan was ik waarschijnlijk Soedan wel binnengekomen.
Maar goed, daar kan ik nu wel leuk op doorfilosoferen, maar door Syrië rijden kan dus niet.

Dus hoe jammer het ook is, het Midden-Oosten zal ik domweg uit mijn hoofd moeten zetten.

Plan D. Vliegen.

Plan D. Met het vliegtuig naar Egypte.

Misschien wordt het tijd voor concessies. Misschien moet ik maar met het vliegtuig naar Egypte. Naar Caïro.
Dat kan zeker vanaf Cyprus, maar dat doe ik alleen als het echt niet anders kan. Een vliegtuig is voor mij het allerlaatste redmiddel. Vliegen voelt toch een beetje als valsspelen.

En als ik heel eerlijk ben, sta ik er ook niet om te springen juist nu naar Egypte te gaan. Door al dat gedoe rondom de Arabische lente, de Moslimbroederschap, de onrusten, de aanslagen en de politieke chaos in Caïro en de onveiligheid, de moorden en de ontvoeringen in de Sinaï, worden de reisadviezen voor dit land met de dag negatiever en ik vraag me af of ik wel zit te wachten op zoveel gedoe en ellende.

Liever niet dus, plan D.

Plan E. Helemaal terug.

Plan E. Terug naar Europa en van daaruit met de boot naar Noord-Afrika.

Ik zou ervoor kunnen kiezen terug te reizen naar Zuid-Europa, om van daaruit een poging te wagen een van de Noord-Afrikaanse landen binnen te komen.
Maar daar heb ik eigenlijk niet veel trek in.
Ik zal dan eerst helemaal terug moeten fietsen naar het westen van Turkije om daar een boot naar Griekenland te kunnen nemen, en daarna zal ik kriskras door Zuid-Europa moeten trekken om een opening te zoeken in het schijnbaar ondoordringbare noorden van het Afrikaanse continent. Dat zou me veel te veel tijd, geld, energie en uitzoekwerk kosten.

En bovendien, als het Egypte niet wordt, wat wordt het dan wel?

Libië? Totale chaos en hermetisch afgesloten.
Algerije? Ook nog altijd niet het fijnste land. Daarnaast onmogelijk om onderweg een visum voor te krijgen en onmogelijk om over land weer uit te komen, omdat de grens met Marokko nog altijd dicht is. Dwars door de Sahara naar Mali of Niger kan ook niet, want al zouden die grenzen open zijn, normaal befietsbare wegen zijn er niet te vinden en bovendien is het daar levensgevaarlijk vanwege alle Toearegrebellen die de boel er al sinds jaar en dag op stelten zetten.
Tunesië? Heeft ook geen zin, omdat dat land alleen aan Algerije en Libië grenst.

Marokko?
Dat is de enige reële optie, maar om een boot te kunnen vinden die me naar dat land in het uiterste westen van Afrika kan brengen, zal ik eerst helemaal naar Frankrijk of zelfs naar Spanje moeten zien te komen.
En ik wil niet eens weten hoeveel tijd dat me zou gaan kosten.

Plan F. Toch nog met de boot.

Plan F.
De enige uitvoerbare optie leek dus plan D.
Ik was dan ook al min of meer bezig mijn vliegtuig naar Caïro te boeken, toen er plotseling nog een plan F als een konijn uit de hoge hoed van het internet werd getoverd.

Als je maar lang genoeg blijft zoeken, dan is de kans groot dat je iets vindt. En dat lijkt zojuist te zijn gebeurd. Ik heb net iets gevonden waarmee Marokko zowaar een reële optie wordt. Zonder in een vliegtuig te hoeven stappen.

Ik heb namelijk een vrachtschip opgespeurd dat passagiers meeneemt en dat me in een week of anderhalf over de Middellandse Zee van Cyprus naar Portugal kan brengen. Dat gaat me wel 1.000 euro kosten, maar ik hoef dan niet in een vliegtuig, ik hoef niet de ellende in die Egypte op dit moment is, en, misschien wel de belangrijkste reden om dit te gaan doen, hoe fucking cool is het om op een boot de hele Middellandse Zee over te varen!
Stel je eens voor… tien dagen op zee… drie maaltijden per dag…

Ik heb er geen twee seconden over na hoeven denken… Regelen!

Het nieuwe plan ziet er dus als volgt uit: met de boot naar de Portugese westkust, van daaruit naar Spanje fietsen, oversteken met de boot naar Marokko en dan via de Sahara en het westen van het continent heel Afrika door, net zolang tot ik in Kaapstad ben.

Zo simpel als dat.

Volgende: Van Nicosia naar Nicosia – Gekke grenzen
Vorige: Paphos – Melkdrankjes
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’