Van Kaapstad naar Badhoevedorp – Gin-tonic

Dinsdag 23 en woensdag 24 december. Nederland.

Voor mijn aller- allerlaatste nachtje in Afrika zijn we verkast naar een ander hotel in Kaapstad, vlak bij het vliegveld, omdat Michelle daar vanmorgen al om vijf uur moet zijn.
De shuttlebus die we gisteren bij aankomst hadden gereserveerd missen we ruim. Tijd is niet haar sterkste punt. Maar ook met de volgende zijn we nog mooi op tijd voor haar vlucht en voor de tweede keer in twee maanden moet ik na een veel te korte tijd afscheid van haar nemen.

Na dat afscheid ga ik terug naar het hotel, waar ik die hele lange lamlendige dag in de lobby moet gaan zitten wachten. De columns van Thijs Zonneveld op Nu.nl zijn een aardige manier om wat tijd voorbij te laten gaan, maar hoe leuk ze ook zijn, als je er vijftien van hebt gelezen ben je ook daar wel weer klaar mee.
En dan is het nog steeds pas half twaalf.  

Om drie uur heb ik het wel gehad met dat wachten en vind ik het tijd om op de fiets te stappen en terug naar het vliegveld te rijden.

De terugvlucht

Met fiets en al loop ik naar de incheckbalie. Ik heb besloten nooit meer vooraf uit te zoeken hoe ik mijn fiets moet verpakken en zeg daarom alleen maar: ’Deze moet mee. Zeg maar wat ik daarvoor moet doen.’

Ik doe precies wat ze tegen me zeggen. Mijn fiets laat ik bij het inwikkelapparaat in plastic verpakken en de rest van mijn bagage, die ik netjes onder het maximumgewicht heb kunnen houden door veel troep in het hotel achter te laten, leg ik op de lopende band. Daarna kan ik richting de gate. Alles verloopt volgens plan.

Om zeven uur vertrekt mijn vliegtuig. In slakkengang rijden we richting startbaan. De stewardess op het beeldscherm doet kalmpjes voor wat ik met een reddingsvest moet doen, mochten we in paniek ter aarde storten.
Ik kijk er niet naar.

We gotta get out of this place

Terwijl we snelheid maken om op te stijgen galmt er een liedje in mijn oor, een liedje dat ik zorgvuldig heb uitgekozen uit een lijst met nummers die op de entertainmentset in de stoel voor me als ‘opstijgmuziek’ is betiteld. ‘We gotta get out of this place’ van The Animals. Ik kijk uit het raam en zie weemoedig toe hoe Afrika in een razend tempo onder me vandaan aan het verdwijnen is. Ik realiseer me nu pas echt dat ik het gewoon heb gedaan. Ik heb een onmogelijk plan gemaakt en dat heb ik uitgevoerd. En nu is het klaar. Tijd om te vertrekken. Wegwezen hier. We gotta get out of this place…

Ik probeer naar ‘Life of Pi’ te kijken op het scherm voor me, maar ik kan me niet concentreren op de film. Ik besluit nog wat muziek te luisteren en val langzaam half in slaap.

Gin-tonic

Om drie uur ’s nachts word ik wakker. Het duurt nog een uur of twee voor we in Dubai zullen landen en ik druk dus maar op het knopje dat de stewardess bij me laat komen. Ze doet net alsof het haar niet uitmaakt dat ze midden in de nacht bij me wordt geroepen en ik bestel bij haar een
gin-tonic. Niet omdat ik daar nou zo’n zin in heb, integendeel zelfs, maar gewoon omdat ik in vliegtuigen nou eenmaal altijd en bij iedere gelegenheid die zich voordoet een glas gin-tonic bestel.

Gedwee volgt ze mijn instructie op en niet veel later krijg ik een miniflesje met gin, een blikje tonic en een plastic glas met een schijfje citroen en een ijsblokje erin voor mijn neus.
Ik gooi alles bij elkaar in het glas en geniet met volle teugen van mijn alcoholische versnapering.

Op het futuristische vliegveld van Dubai moet ik drie uur wachten tot mijn vlucht naar Amsterdam vertrekt.

In het vliegtuig heb ik de hele rij stoelen voor mezelf. Ik ga er languit op liggen. Ik ben best moe en val direct in slaap. De zeven uur naar Schiphol vliegen om op die manier.

Terug in Nederland

Anderhalf jaar heeft het me gekost om naar Kaapstad te rijden en binnen twintig uur ben ik weer terug. Voor 40 euro heb ik een kamer geboekt in het treurige Ibishotel bij Schiphol en daar fiets ik nu naartoe.
Mijn fiets blijkt niet helemaal ongeschonden uit het vliegtuig te zijn gekomen. Hier en daar loopt er wat aan. Hier en daar is er wat krom. Hier en daar zit er wat los. Maar dat maakt nu niet veel meer uit. Ik heb het toch al gehaald.

Ik meld me bij de receptie van het volledig sfeerloze hotel, drop mijn fiets en mijn bagage op mijn kamer en ga uiensoep en pizza eten in het eveneens sfeerloze en op mij na helemaal lege restaurant. Kennelijk wil er helemaal niemand op Kerstavond in een uitermate triest restaurant in Badhoevedorp zitten. Ik wel. Ik wil dat wel. Ik vind het er heerlijk. Want ik ben op reis. En mijn reis duurt nog één nacht.

Volgende: Van Badhoevedorp naar Hilversum – Welkom thuis
Vorige: Milnerton – Robbeneiland
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’