Deel 2 – Deuren door en trappen op

Ik kan dus redenen genoeg bedenken waarom het belangrijk voor me zou kunnen zijn om te gaan fietsen. Maar de echte reden staat daar helemaal niet tussen.
Ik weet dus nog steeds niet waarom ik op reis ben. Daar komt het kortgezegd op neer.

Het enige antwoord dat ik kan bedenken, en dat ook hout snijdt, moet ik halen uit een liedje van de Brabantse woordkunstenaar Extince.
In een van zijn onovertroffen rijmelarijen zegt hij: ‘Ik beklim die overtreffende trap voor de grap.’ En dát is precies wat ik ook doe. Beter dan dat kan ik het niet verwoorden. Ik bedenk graag iets bijzonders, iets onwaarschijnlijks dat in mijn eigen ogen bijna ongelofelijk is, en vind het dan geweldig om dat vervolgens ook echt te gaan doen.

Dus: ik beklim die overtreffende trap voor de grap.

Waarom trappen beklimmen?

Maar de volgende vraag is dan natuurlijk: ‘Waarom beklim je voor de grap overtreffende trappen?’ En tsja, ook dat weet ik natuurlijk niet precies. Ook daar heb ik geen exact antwoord op.

Ik denk dat ik het ongeveer zo zie, dat iedereen ergens in het leven voor een keuze komt te staan. Je kunt kiezen voor deur nummer één, een mooie, stevige deur, waar je makkelijk doorheen kunt. Kies je voor die deur, dan kies je voor een studie, een carrière, een gezin, een huis en een degelijke auto. Je kunt kiezen voor deur nummer één en dan kies je voor een veilig grotemensenleven. En daar is niet zoveel mis mee.
Maar als je daar niet voor kiest, dan moet je wat anders kiezen. Dan kún je ook wat anders kiezen. Dan kun je ook kiezen voor deur nummer twee.

De wenteltrappen achter deur nummer twee

Nu heeft deur nummer twee me van jongs af aangetrokken. Vroeger al was ik gefascineerd door dat lelijke kleine deurtje in de hoek van de kamer, dat deurtje waar nooit iemand doorheen ging.
Aanvankelijk was het nog onbewust dat ik alles net iets anders wilde dan wat als normaal werd beschouwd. Ik luisterde naar andere muziek dan leeftijdsgenootjes en voetballen vond ik wel leuk, maar dan alleen als ik de enige was die de bal in zijn handen mocht pakken.
Allemaal van dat soort kleine dingen.

Later, ergens tijdens mijn middelbareschooltijd zal dat geweest zijn, of misschien net iets daarna, is er een moment geweest waarop ik er willens en wetens en vol overtuiging voor heb gekozen het grotemensenleven links te laten liggen en om voor de rest van mijn leven de overtreffende wenteltrappen te beklimmen die achter deur nummer twee schuilgaan. Zonder aanwijsbare reden eigenlijk. Gewoon omdat dat óók kan. Gewoon voor de grap.

En sindsdien beklim ik zo’n beetje alle trappen die ik tegenkom. Altijd alleen maar voor de grap. Ik heb gestudeerd voor de grap, ik heb gesport voor de grap, ik reis voor de grap, ik schrijf een boek voor de grap en zelfs de baantjes die ik heb gehad, heb ik welbeschouwd altijd alleen maar voor de grap gedaan.

Leven voor de grap

Eigenlijk leef ik dus mijn hele leven voor de grap en beklim ik alleen maar trappen om toch iets om handen te hebben. Zo zou je het wel kunnen zien.
Dat klinkt misschien wat droevig, dat klinkt alsof ik niets meer serieus kan nemen, maar dat is zeker niet het geval. Het leven zelf neem ik dan misschien niet zo serieus, maar dat geldt absoluut niet voor die trappen. Die trappen neem ik wel degelijk serieus, want als ik omhoogloop, áls ik besluit een trap te beklimmen, dan zorg ik ervoor dat ik boven kom ook. Dan zorg ik er altijd voor dat ik boven kom, tegen welke prijs dan ook.

Uiteraard beland ik van tijd tot tijd nog wel eens in iets dat op een grotemensenleven lijkt. Zo af en toe heb ik een grotemensenbaan, een grotemensenhuis of een grotemensenrelatie, maar nooit verliezen die ellendig lange trappen definitief hun aantrekkingskracht. En ik weet dat ze er altijd zijn, dus zoals een alcoholverslaafde zijn hele leven alcoholist zal blijven, zo geldt dat als je eenmaal voor deur nummer twee hebt gekozen, je niet meer terug kunt.

Voor de rest van mijn leven zal ik dus moeten blijven traplopen.
En dat is wat ik nu dus doe in dit leven. Ik beklim overtreffende trappen. Voor de grap. Gewoon omdat die trappen er staan.
Dat is wat ik doe in het leven. En ik zou niet anders willen.

Conclusie: het doet er niet toe

Een echt antwoord is dat vage gebrabbel over traplopen niet natuurlijk, dat weet ik heus wel. Maar ik vind het afdoende. Meer hoef ik niet te weten en de conclusie moet misschien wel zijn dat het helemaal niet nodig is precies te weten waarom je doet wat je doet in het leven.

Ik laat de waaromvraag vanaf nu dan ook maar voor wat hij is. Ik blijf lekker trappen beklimmen. Ik blijf lekker mijn hele verdere leven doen waar ik zelf zin in heb.
En dat is op dit moment de halve wereld over trappen. Gewoon voor de grap.

Voor mezelf ben ik er dus uit.

Maar een antwoord waar anderen genoegen mee zullen nemen is het waarschijnlijk niet. Die zullen niet begrijpen dat er iemand is die een trap op loopt, terwijl hij helemaal niet naar boven hoeft.
Aan andere mensen zal ik dus mijn lulverhalen moeten blijven ophangen. Maar ach, heel veel maakt dat ook weer niet uit, want wat ik ook tegen ze zeg, wat ik ook als antwoord zal geven, hun mening over mij en over alles wat ik doe hebben ze toch allang klaarliggen. Ze zullen horen wat ze willen horen, denken wat ze willen denken en ze zullen me zien zoals ze me willen zien.

Bedenk zelf maar waarom…

Dat geldt voor iedereen. Ook voor jou.

Wil je dus nog steeds weten waarom ik in mijn eentje een fietsreis van anderhalf jaar maak? Bedenk dan zelf maar een goede reden. Mij maakt het niet uit.

Zie me als spirituele inspiratiebron, eeuwige vluchteling, atletische avonturier, megalomane aandachtstrekker.
Zie me als radeloos zoekende roepende in de woestijn.
Zie me als grote held, als degene die niet alleen droomt van wat hij nog wil doen, maar die ook doet waarvan hij altijd heeft gedroomd, en realiseer je, dat als ik dat kan, ook jouw dromen werkelijkheid kunnen worden.
Zie me als de figurant die wanhopig blijft hopen op die ene kans, die ene hoofdrol die hem voor altijd zal verlossen van de vergetelheid.
Zie me als een verwarde, rusteloze gek en prijs jezelf oprecht gelukkig met je veilige leven, je vaste baan, je hypotheek, je vrouw en je twee kinderen.
Zie me op iedere manier die jou gelukkig maakt.

Dus. Waarom ik doe wat ik doe?
Ik doe dat om welke reden dan ook.
Om elke reden die jij maar wilt.

Volgende: Met de boot naar Zuidwest-Europa – Van Taşucu naar Nicosia – Matses
Vorige: De reden deel 1 – Waarom?
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’