De Aanloop naar een fietsreis – Een huwelijk

Gepubliceerd door Marco Singelenberg op

De Aanloop deel 1 – Juli 2010

De aanloop - Onze trouwringen

Het is juli 2010 en ik woon in een leuke, kleine flat in Arnhem. Ik woon daar samen met Marloes, de mooie, lieve dame met wie ik in 2006 ben getrouwd.

Met Marloes ben ik getrouwd omdat ze zo leuk en zo bijzonder is en omdat het me leuk leek om getrouwd te zijn. Met haar.

En het is ook leuk en bijzonder om met haar getrouwd te zijn. Het is prettig en veilig om ook officieel te horen bij degene die jou zo speciaal vindt dat ze je naam wil dragen. Mensen die zeggen dat trouwen niet meer is dan samenwonen met een papiertje, die hebben geen gelijk. Trouwen voegt wel degelijk iets toe.

Grotemensenlevens

Toch leid ik niet het leven dat ik voor ogen heb. Ik heb soms het idee dat we een leven zijn gaan leiden waar we geen van tweeën voor in de wieg zijn gelegd. Met Kerst en met verjaardagen gaan we op visite bij familie. In de zomer een paar weken op vakantie. Af en toe een weekendje ertussenuit of een keer uit eten. Af en toe naar de bioscoop of naar een concert. Soms naar vrienden.

Op zondag eerst naar voetbal kijken op tv en daarna naar Boer zoekt Vrouw. Marloes heeft een vaste baan en sinds kort ga ook ik weer iedere dag trouw met de trein op en neer naar mijn redelijk betaalde kantoorbaan in Utrecht. En we hebben een kat.

Om nou te zeggen dat ons leven een echt grotemensenleven is geworden, nee, dat niet, dat gaat te ver. Het lijkt er meer op dat we ten onder dreigen te gaan in die grotemensenwereld. Alsof we erin aan het verdrinken zijn.

De Wij die we ooit waren

Op het moment dat we trouwden, waren Marloes en ik een Wij. Een hele sterke Wij. Je had ons, en dan was er ook nog de rest van de wereld. Wij tegen de rest. Wij tegen de grotemensenwereld. We sloten ons gewoon op in onze kleine tweekamerflat op de vierde verdieping en dan was er niemand, helemaal niemand die ons nog iets kon maken.

Dat is het gevoel dat ik lang heb gehad.

Maar in dat gevoel zijn langzaam maar zeker haarscheurtjes gekomen.

Ik kan niet met droge ogen zeggen dat ik het niet langer leuk vind om getrouwd te zijn. Leuk is het voor mij altijd gebleven en ook Marloes is nog altijd geweldig. Toch zijn we in mijn droge ogen niet meer de Wij die we ooit waren. We staan niet meer samen in het middelpunt van alles. Het is niet meer Wij tegen die wereld. Het is Wij in de wereld geworden, de wereld waar we niet toe behoren, maar waar we ook niet onderuit kunnen.

Onze band wordt minder sterk en de Wij lijkt langzaam te verdwijnen. Getrouwd zijn is niet meer zo vanzelfsprekend als het ooit was. Getrouwd zijn blijkt niet alleen leuk, maar ook moeilijk te zijn. Getrouwd zijn blijkt eigenlijk vooral heel moeilijk te zijn. Zelfs met Marloes.

Getrouwd zijn en getrouwd blijven

Getrouwd zijn is dus moeilijk. Getrouwd blijven is nog moeilijker.

Ik ben lang blijven geloven dat als je maar van elkaar houdt, het niet anders kan dan dat het goedkomt. Vanzelf. Maar dat is niet zo. Om getrouwd te blijven, is getrouwd zijn iets waar je heel erg hard je best voor moet doen. Zeker als het leven van de een zo tegenovergesteld is aan het leven van de ander. Want als je niet oppast, als je heel even niet oplet, dan is de Wij opeens geen Wij meer. Wij wordt dan Ik.

In dat stadium is ons huwelijk nu beland. Dat we er heel erg hard ons best voor moeten gaan doen om samen Wij te blijven. En dat blijkt te veel gevraagd. Dat is te moeilijk. Te moeilijk voor mij. Te moeilijk voor Marloes. Te moeilijk voor twee mensen die nog altijd heel veel van elkaar houden, maar bij wie de manier van leven zo tegenovergesteld is, dat je best doen niet langer genoeg is.

Het is te moeilijk. Het lukt ons niet.

In- en uitzoomen

Er bestaan van die filmpjes die beginnen met een shot van een stelletje. Een jongen en een meisje zitten ergens in een park op het gras te picknicken. Dan begint de camera uit te zoomen. De mensen op het kleedje worden steeds kleiner. De camera zoomt verder uit en de twee mensen zijn al lang niet meer in beeld als je ziet hoe de stad, het land, het continent en uiteindelijk de hele aarde kleiner en kleiner wordt.

Ons zonnestelsel komt voorbij. En het uitzoomen gaat door. En door, net zolang tot je je in een wirwar van zonnestelsels begeeft, duizenden lichtjaren verwijderd van het grasveld waar die twee geliefden nu op hun kleedje aardbeien zitten te eten.

Dat is mijn leven.

In die filmpjes wordt vervolgens weer ingezoomd. In razend tempo kom je steeds dichterbij, totdat je weer terug bent bij het verliefde stelletje op het gras. Het ziet er gezellig uit. Ze zijn gestopt met eten en zij heeft haar hoofd inmiddels op zijn schoot gelegd.

Maar het houdt hier niet op. Er wordt verder ingezoomd op de man, op zijn rechterhand, zodat je je in een huidplooi lijkt te bevinden. En verder. Je gaat daadwerkelijk zijn lichaam in. Steeds verder. En verder, tot je in een elektron in een atoom in een molecuul in een cel terecht bent gekomen en de wereld zo klein is geworden dat ik er geen touw meer aan vast kan knopen.

Zo zie ik het leven van Marloes.  

Op zoek

Allebei zijn we op zoek. Op zoek naar de grootsheid der dingen. Ik zoek de grootsheid in ruimte. Zij vindt die grootsheid in details. Voor mij was zij een verademing. Ik was voor haar een openbaring. Althans, dat denk ik. In mijn ogen ben ik de kleine dingen gaan waarderen en heeft zij de grote dingen ook door mijn ogen leren zien. En dat was mooi, heel mooi, maar het kon niet eeuwig blijven duren.

De openbaring wordt gewoonte, de verademing verstikking. Rust wordt onrust en geluk ongeluk. Ons dagelijks leven wordt steeds meer teruggebracht tot bezigheidstherapie. Tot dagbesteding voor de onrustigen.

Het wordt tijd dat ik weer ga uitzoomen.

En zij moet weer gaan inzoomen. 

Volgende: De aanloop naar een fietsreis – Deel 2 – Losse eindjes
Vorige: Van Nederland naar de Noordkaap: Van Tromsø naar Honningsvåg – Hurtigruten
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’

Categorieën: 3 De Aanloop

0 reacties

Geef een reactie

Avatar plaatshouder

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.