Van Honningsvåg naar Skarsvåg – De Noordkaap

Zondag 28 juli. Noorwegen.

Daar sta ik dan. Buiten het fraaie, aan de bedrijvige fjord gelegen hotelletje in Honningsvåg. Fiets aan de hand. Een tikkeltje onwennig. Lichtelijk opgewonden. Een beetje zenuwachtig.

De grote trek naar het zuiden staat op het punt van beginnen, maar eerst moet ik nog even 33 kilometer noordwaarts, naar het allernoordelijkste puntje van het Europese continent, naar het punt van waaruit het onmogelijk is over land nog verder omhoog te gaan.

Om bij de Noordkaap te komen moet ik direct een heuvel over.
En dat valt niet mee.
De afgelopen drie jaar heb ik achter een bureau op een kantoor doorgebracht en de enige keren dat ik ook maar in de buurt van een fiets ben geweest, waren de keren dat ik met de kat naar de dierenarts moest.

Ik ben best een beetje dikkig geworden en ik ben begonnen met roken. Met andere woorden, conditie is voor mij niet veel meer dan een vage bekende uit een vervlogen verleden.

Toch zal ik met die conditie van een boterkoek wel gewoon die heuvel over moeten.
Met horten en stoten, gehijg en gevloek, pijn in m’n poten, een bonzend hart en een kloppend hoofd worstel ik me naar boven, om na 21 kilometer meer dood dan levend aan te komen bij een kale, kleine camping.

Daar zet ik mijn tent op en eet ik vissoep. Komende nacht is de laatste nacht waarin de zon niet ondergaat en als ik zou willen, dan zou ik zelfs midden in de nacht het laatste stukje naar de Noordkaap af kunnen leggen.
Dat wil ik wel, dus rond middernacht stap ik weer op de fiets.

De Noordkaap

De Noordkaap is best een mooie plek, maar vooral ook een hele toeristische plek. Hordes mensen zitten dagenlang in de bus, met als enige doel thuis te kunnen zeggen dat ze op het noordelijkste puntje van Europa hebben gestaan.

Ik hoop voor ze dat ze er, als ze eenmaal thuis zijn, niet achter hoeven te komen dat hun reis voor niets is geweest en dat ze nooit te weten komen dat de Noordkaap helemaal niet dat meest noordelijke puntje is.

Het noordelijkste plekje van ons continent is namelijk een plekje dat vlak bij en, op 71⁰11 noorderbreedte, net iets noordelijker dan de Noordkaap ligt.

Knivskjelodden heet dat plekje.
En bij Knivskjelodden kun je niet komen met de bus. Naar Knivskjelodden loopt geen weg. Naar Knivskjelodden kun je niet eens fietsen. Bij Knivskjelodden kun je alleen maar komen via een 9 kilometer lang, rotsachtig paadje.

Dus naar Knivskjelodden moet je lopen.
En dat doe ik dan ook maar.

Knivskjelodden

Twee uur kost het me om Knivskjelodden te bereiken.

Ik ga er op een steen zitten om naar de zon te kijken. De zon die maar niet onder wil gaan en over de horizon blijft zweven tot hij weer omhoog mag om te beginnen aan een nieuwe dag.

Twee sigaren heb ik van huis meegenomen. De ene is voor als ik over anderhalf jaar op het zuidelijkste punt van Afrika zit. De andere steek ik aan op deze tamelijk magische plek.

Er zwemmen zeehonden langs. Er zwemt een walvis langs. Vogels vliegen kwetterend over. Een Australiër is gek genoeg om langs de rotsen naar beneden te klauteren en naakt het koude water in te springen. De zon kruipt voorbij. Mijn sigaar brandt langzaam op. De tijd lijkt niet vooruit te branden.
Toch is de tijd is aangebroken om te beginnen aan mijn trek naar het zuiden, de grote trek naar het zuiden, die in gang wordt gezet zodra ik opsta van mijn steen en die begint met twee uur teruglopen naar mijn fiets.

Om weer bij de camping te komen hoef ik alleen de berg weer af te fietsen.
Als ik eindelijk mijn slaapzak in duik is het half zes in de ochtend. De zon staat alweer hoog aan de hemel en ik voel me uitstekend. Voldaan. Wellicht zelfs gelukkig. En moe. Ja, eigenlijk vooral heel moe.

Volgende: Van Honningsvåg naar Smørfjord – Tunnels
Vorige: De aanloop naar een fietsreis – Deel 2 – Losse eindjes
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’