Rovaniemi – De Kerstman

Zaterdag 10 augustus. Finland

Met Sinterklaas en de Kerstman is het als met The Beatles en The Rolling Stones. Je bent of voor de een, of voor de ander.

Voor mij is de keuze niet moeilijk.

Terugdenkend aan die mooie decembermaanden uit mijn prilste jeugd, kan er natuurlijk maar een de echte goedheiligman zijn.
Liedjes zingen voor de kachel. Een wortel voor het paard in mijn schoen. Door mijn moeder expres met veel spelfouten geschreven gedichten, zodat het net was alsof Zwarte Piet zelf ze had gemaakt. De hele eetkamertafel vol met cadeaus op pakjesavond.

Ja, Sinterklaas is mijn man. Sinterklaas, de man die op zijn grote stoomboot ieder jaar trouw vanuit Spanje naar ons land komt om alle kindertjes te voorzien van allerhande prullaria.

Met die Kerstman, dat slappe aftreksel met z’n rendieren en z’n elfjes, heb ik helemaal niks.

Spoorloos

Het grote nadeel van Sinterklaas is alleen dat hij altijd, nadat hij twee weken met cadeautjes heeft gestrooid en met zijn boot via de Rijn, de Maas of het Noordzeekanaal het land weer heeft verlaten, spoorloos lijkt te zijn verdwenen.

Zo benaderbaar als hij is zolang hij in ons land is, zo geheimzinnig is zijn bestaan gedurende de rest van het jaar.
Hij kan dan wel zeggen dat hij in Madrid woont, maar als niemand er een idee van heeft waar dan precies, dan wordt dat na een paar honderd jaar toch wat minder geloofwaardig.

Dat is denk ik ook waarom hij terrein aan het verliezen is. Daar laat hij het liggen.
Want waar niemand het in zijn hoofd zal halen naar Spanje te gaan om de Sint te zoeken, daar kun je de Kerstman het hele jaar door bezoeken. Gewoon bij hem thuis in zijn eigen dorp op de poolcirkel. Kwestie van een betere marketing. Dat moet ik die rare Kerstman toch nageven.

En die marketing werkt. Zelfs bij een verstokt Sinterklaasfan als ik. Want nu ik toch in de buurt was, kon ik het niet laten even bij hem langs te wippen.

Een koddig gezicht

Het moet een koddig gezicht geweest zijn.
Een wat gezette oude man met een grote witte baard en een rare rode muts op zijn hoofd, die een tamelijk serieus gesprek aan het voeren is met de ongeschoren veertigjarige man, die in zijn smoezelige kleren met een hoed op in de stoel naast hem zit.

Maar ik moet eerlijk toegeven dat het eigenlijk heel gezellig was.
Hij vroeg me waarom ik er was en ik vertelde hem over mijn fietsreis. Dat wekte waarschijnlijk zijn interesse, want het werd nog best een lang gesprek. Zo lang, dat op een gegeven moment een van zijn elfjes in haar belachelijke groene pakje ons even voorzichtig als dwingend kwam vertellen dat we moesten gaan afronden, omdat er buiten de deur steeds meer ongeduldige kinderen jengelend op hun beurt stonden te wachten.

Na dit bijzondere bezoekje kan ik morgen met een gerust hart verder fietsen.
Langzamerhand gaat het met dat fietsen toch al de goede kant op. De poolcirkel ben ik dus inmiddels gepasseerd en gisteren heb ik zelfs zonder al te veel problemen voor het eerst 100 kilometer gefietst.

Maar nu mijn reis ook nog is gezegend door mijn nieuwe vriend de Kerstman, kan er natuurlijk helemaal niets meer misgaan.

Volgende: Van Puolanka naar Kajaani – Prins Friso
Vorige: Van Aareavaara naar Pello – Leegte
Of begin hier gewoon bij het begin van mijn boek ‘Figurant in de Hoofdrol’