September 2018. Victoria Falls.

Zelden brengt Zimbabwe het er genadig vanaf. Als het land in het nieuws is, en dat is bijzonder vaak het geval, dan is dat altijd omdat het er weer rommelt. Of omdat er iets droevigs is gebeurd.

Gelazer lijkt er altijd te zijn. Een dictator die olifanten slacht voor zijn verjaardag. Blanke boeren die van hun land worden verjaagd. Geflirt met obscure communistische regimes. Toeristen die voor de lol leeuwen afschieten. Illegale gelukszoekers die vast komen te zitten in vervallen goudmijnen. Uitsluiting van het WK voetbal omdat de trainer niet is betaald.
Burgeroorlog. Apartheid. Verkiezingsfraude. Hyperinflatie. Cholera-epidemieën. Cashflowproblemen. Stakingen. Rellen. Staatsgrepen. Plunderingen. Corruptie. Overstromingen. Droogte.

Dát is hoe we Zimbabwe kennen van het NOS-journaal, Nu.nl, CNN en eigenlijk alle nieuwsverspreiders waar dan ook ter wereld. Behalve dan misschien de Zimbabwaanse, die alles over het algemeen met een wat rozere bril zien, en niet vaak genoeg kunnen zeggen dat alles onder controle is.

En is het waar wat er wordt gezegd en geschreven? Ja. Absoluut. Er is geen woord Spaans bij en er is geen Spaans woord aan gelogen. Waarschijnlijk is het zelfs nog wel erger dan wij te horen krijgen.

Niet een land dus dat als eerste in je op zou komen als je op vakantie wilt.

Attractiepark Victoria Falls

Toch is er een plek in Zimbabwe waar al die ellende nauwelijks vat op lijkt te hebben. Weggestopt in het uiterste noordwesten van het land, 100 kilometer bij de dichtstbijzijnde Zimbabwaanse stad vandaan, ligt een stadje dat een haast onneembare vesting vormt voor de onstuimige storm waar het land al jaren in verkeert. Een veilig onderkomen, een neutrale oase in de woestijn van de harde Zimbabwaanse werkelijkheid. Dat is het.
En laat dát nou net de stad zijn waar ik in terecht ben gekomen.

Victoria Falls.
De Parel van Afrika.

Zo durf ik dit stadje wel te noemen.
Want het is niet alleen erg veilig en relatief rustig in Victoria Falls, het is ook nog eens een van de mooiste en meest spectaculaire plekken van Afrika.

De Efteling, Artis en het Openluchtmuseum.
Dat is het allemaal. Allemaal in één. En niet kunstmatig aangelegd, maar midden in het echte leven.

Bavianen die midden in het dorp als kleine kinderen ravotten, terwijl vrouwen met grote manden op hun hoofd ze geen blik waardig gunnen en statig langs ze heen lopen.
De Zambezi die aan de ene kant van de watervallen een natuurlijke raftbaan vormt en aan de andere kant de plek is die nijlpaarden en krokodillen hun thuis noemen.
In en rond het dorp is de kans olifanten, buffels, wrattenzwijnen, parelhoenders en antilopen tegen het lijf te lopen levensgroot, terwijl de afstand naar natuurgebieden met nog wildere dieren en exotische vogels nauwelijks groter is dan een steenworp.

Dat is Victoria Falls.
Niet alleen een ideale plek om te wonen, maar ook om er vakantie te vieren.

Vakantie in eigen woonplaats

En dat is dan ook wat ik, nadat ik definitief ben verlost van het juk dat mijn kantoorbaan jarenlang heeft gevormd, en voordat ik er definitief ga wonen, ga doen. Deze keer voor de verandering niet helemaal alleen, maar met mijn zus Esmeralda.

Een vakantie, min of meer in mijn eigen woonplaats. Met mijn zus. Dat is iets waar ik veel zin in heb, maar ook iets waar ik ook een beetje tegenop zie.
Esmeralda is namelijk Esmeralda.
Mijn lieve zus, die bijna 30 jaar geleden een hersenbloeding heeft gehad en die sindsdien een gebruiksaanwijzing heeft die nog wat ingewikkelder is dan degene die ze daarvoor al had.

Sinds dat nare moment is haar kortetermijngeheugen te verwaarlozen, komt ze soms moeilijk uit haar woorden en kan ze op gezette momenten tamelijk temperamentvol uit de hoek komen. Bovendien is ze met het verstrijken van de jaren steeds meer moeite gaan krijgen met lopen. Heel gemakkelijk zal het dus allemaal niet worden.

Maar ik heb gemerkt dat ze moeite heeft met mijn plan in Zimbabwe te gaan wonen. Het allerminste dat ik daarom voor haar kan doen, is haar een keer meenemen. Om te laten zien hoe fantastisch het er is, om kennis te kunnen maken met mijn nieuwe familie, maar vooral ook om haar én mezelf een fantastische vakantie te bezorgen. Want een geschiktere plek om nog even een weekje vakantie te vieren kan ik niet bedenken.

Dansen bij aankomst

De weken en maanden voor vertrek was ze erg zenuwachtig geweest, maar direct na aankomst op het vliegveld is daar nog maar weinig van te merken. Want hoe afgepeigerd ze na een dag reizen ook is, als ze de muziek hoort bedenkt ze zich geen moment en voegt ze zich bij de dansers om, tot grote hilariteit van muzikanten en toeristen, haar zeker niet tegenvallende danskunsten met het gehele gezelschap te delen.

Na deze onverwachte en expressieve uitspatting rijden we door naar het chalet dat we voor deze week hebben gehuurd, op een camping midden in het centrum.

Ideale reisgids

Michelle vindt het maar raar. Dat we daar ruim een week gaan slapen. Ze woont hier ruim een kilometer vandaan en vindt het behoorlijk ongemakkelijk om in een vakantiehuisje te moeten verblijven op een plek waar ze iedereen kent.

Maar het chalet is een schot in de roos. Ook voor Michelle.
De camping heeft een zwembad en een restaurant en het huisje heeft twee slaapkamers, een badkamer met bad en een keuken. Bovendien is het er heerlijk rustig en kunnen we voor of achter het huisje, afhankelijk van waar de zon zich op dat moment bevindt, op het gemak een biertje in de schaduw drinken, terwijl de apen en de stokstaartjes voor onze neus hun dagelijkse dingen doen.

Michelle heeft het dus ook uitstekend naar haar zin. Voor haar is het ook vakantie. En het allermooiste is, dat ze het meer dan uitstekend kan vinden met mijn zus. Ze kenden elkaar al wel van die keer dat Michelle in Nederland is geweest, maar een hele week samen, dat zou maar zo andere koek kunnen zijn.

Dat is het niet.

Ze hebben de schik van hun leven en daarnaast blijkt Michelle de ideale reisgids te zijn in dit uit de kluiten gewassen pretpark voor volwassenen.

Wormen, watervallen en wilde dieren

Langs prettige plekjes aan de Zambezi leidt ze ons via een joekel van een baobabboom naar een Afrikaanse avond. Daar mogen we tussen de tweede en de derde keer dat we ons bord vol lekkernijen hebben geschept proberen ritme te houden op dansvloer en djembé. Ze beschilderen er je gezicht, en voor het eten van wormen, die in Zimbabwe dagelijkse kost zijn, krijg je in dit restaurant een heus diploma.

Op kalme boottochtjes varen we op de Zambezi tussen nijlpaarden en krokodillen de zonsondergang tegemoet en gezusterlijk suizen de twee dames luid zingend in een noodvaart langs een zipline over de bruisende rivier.

En de safaritocht naar Botswana is een waar spektakel. Als in een tenniswedstrijd bewegen we onze hoofden van links naar rechts om maar niets te hoeven missen van al die stoere buffels, geeuwende leeuwen, stoere buffels, bukkende giraffen, waterdrinkende antilopen, luierende luipaarden en bont- en minder bontgekleurde, vliegende en waggelende vogels.
Er zijn watervogels die de vissen die ze eten nauwelijks weggeslokt krijgen. Hagedissen die het water in glibberen. Olifanten die de poep van hun soortgenoten opeten. Nijlpaarden waarvan je niet kunt zien of ze nou spelen of elkaar de tent uit vechten. Bavianen met baby’s op hun rug. Ogen tekort.

Toch blijft het absolute hoogtepunt van een bezoek het natuurwonder waar het stadje haar naam aan heeft te danken.
De Victoriawatervallen.
De grootste watervallen van de wereld, die het water van de Zambezi met een oorverdovend lawaai naar beneden doen donderen, terwijl datzelfde water in de zinderende hitte voor regenbogen en verkoeling zorgt.

Sadza met de handjes

Van de ene attractie vallen we in de volgende belevenis, en zo af en toe verlaten we ons chaletje om de rust van mijn familie op te zoeken in de om de hoek liggende wijk Mkhosana. Daar laten we Esmeralda, die op zijn zachtst gezegd niet zo’n makkelijke eter is, sadza met de handjes eten.

Ze moet daarbij haar uiterste best doen haar afgrijzen te verbergen, maar al te vaak laten laten we haar natuurlijk niet lijden.
Meestal eten we op leuke plekjes. Mooie plekjes. Plekjes waar we kunnen barbecueën aan de rivier. Of die een onovertroffen uitzicht hebben over de kloof die de Zambezi in het landschap heeft geslepen. We eten lokale wilde dieren als kudu, krokodil of wrattenzwijn in het restaurantje bij de camping en gaan ergens een pizza halen als ontbijt.

Mijn zus vindt de vakantie geweldig. Ze laat geen mogelijkheid voorbij gaan willekeurige toeristen of bewoners, iedereen dus, te vertellen dat ze voor het eerst in Afrika is, en dat ze het er helemaal fantastisch vindt.
Maar het is ook een mooie vakantie voor mij. Natuurlijk omdat het fijn is mijn zus zo te zijn genieten en ik mijn mooie vriendin voor het eerst sinds maanden weer zie, maar met name omdat ik alles ook zo ontzettend leuk vind om te doen.

Na acht dagen in het paradijs te zijn geweest vliegen we via Johannesburg en Londen weer terug.
De overstappen kunnen niet beter lopen.
Binnen een etmaal zijn we weer thuis.

Eindconclusie: een geslaagde vakantie.

Volgende: Olifanten op de weg
Vorige artikel: Over hoe sprookjes echt gaan
Lees hier meer over het tripje dat ik vorig jaar naar IJsland en de Faeröer Eilanden maakte, of hier en hier over enkele gebreken van het land Zimbabwe.