April 2019. Victoria Falls

Petrol is there!
Gonst het als een vloedgolf door de straten en over de mobiele telefoons van Victoria Falls.
Petrol is there…
De benzine is gearriveerd…

In Zimbabwe is autobrandstof hard op weg een nationale obsessie te worden.
Het probleem?
Het is nooit te krijgen.
En als het wel te krijgen is, dan is het nauwelijks te betalen.

Zo nu en dan arriveert er zo’n grote brandstoftruck in de stad om de benzinepompen te bevoorraden. Dat gebeurt veel te sporadisch en in ieder geval niet vaak genoeg om aan de behoefte van alle inwoners te voorzien.

Maar áls het gebeurt, dan is het zaak zo snel mogelijk te weten te komen dat er benzine is. En, vervolgens, om als de wiedeweerga in de rij te komen, zodat je zeker weet dat je een deel van de buit kunt opeisen.

Oplossingen

Het is niet zo dat er helemaal geen oplossingen zijn als de benzinestations weer eens droog staan.
Afrikanen bedenken altijd wel alternatieven.
Zo is er bijvoorbeeld een zwarte markt in de vorm van mannen die op en neer rijden naar het veel goedkopere Botswana om daar in het groot inkopen te doen. Bij hen kun je aan de kant van de weg voor veel te veel geld altijd wel 5 of 10 liter op de kop tikken.

Een andere beproefde methode is net zolang door blijven rijden tot de auto vanzelf stopt. En dat je dan pas een mannetje belt, dat dan even later een paar liter autodrugs naar je toe komt brengen.

Maar dat zijn noodoplossingen.
Het meest ideale scenario blijft natuurlijk dat je gewoon even naar de benzinepomp rijdt, waar ze je hele tank vol kunnen gooien. Zodat je weer een poosje van het gesodemieter af bent.

Want dat is wat tanken hier geworden is.
Gesodemieter.

Petrol is there

Vandaag is het weer eens zover. We hebben net in het dorp onze internetrekening betaald en zijn onderweg naar huis.
Dan neemt Michelle plotseling de vrachtwagen met de grote glimmende oplegger waar.

‘Petrol is there!’ roept ze enthousiast.

En dat is mooi op tijd, want het pijltje op de brandstofmeter is alweer gevaarlijk dicht tegen de ‘E’ aangekropen.

De truck is net begonnen met het afkarnen van de lading.
Wat we nu zouden moeten doen is direct in de rij gaan staan. Het zou namelijk niet de eerste keer zijn dat we aan de late kant zijn en moeten wachten tot we een ons wegen voor we eindelijk aan de beurt zijn.
En zo’n beetje elke seconde dat wij niet in de rij gaan staan betekent dat een andere auto dat wel doet.

Maar we moeten echt eerst nog naar huis. We hebben daar afgesproken met de monteur die iets met de oliepomp van haar andere auto moet doen.

Wachten

Een uurtje later, rond het middaguur, zijn we terug in het centrum.
Veel te laat.

Een enorme rij auto’s heeft zich ondertussen als een metalen lint door het halve dorp heen geslingerd.
Wij rijden erlangs tot we uiteindelijk bij de laatste in de rij zijn aangekomen. Daar nemen we, in een rustige buurt tegenover een privéziekenhuis, achteraan plaats.

Na een uur wachten zijn we vier plekken opgeschoven. We kopen een ijsco bij een ijscoman. Of nou ja, geen echte ijscoman. Meer iemand die zijn kans heeft geroken en een paar dozen ijs heeft ingekocht, die hij in deze bloedhitte waarschijnlijk vrij eenvoudig kan slijten.

Als we nog twee uur verder zijn, staan we nog altijd tegenover hetzelfde privéziekenhuis.
Sinds ons ijsje is er geen enkele beweging meer in de rij te krijgen.
De boel staat muurvast.
Mensen gaan van ellende in het gras liggen en taxichauffeurs maken de toch al onoverzichtelijke chaos nog veel groter, door elkaar er overal en altijd tussen te laten.

Wachten of niet wachten

Kijk, als we nou zeker zouden weten dat er vanavond om tien uur aan het eind van de regenboog een pot goud in de vorm van een volle tank op ons wacht, dan zou het zo erg nog niet zijn om zo lang te wachten.
Maar de kans dat over een paar uur alles op is, en dat we dan al die uren voor niets in de brandende zon hebben gestaan, die is toch echt een stukkie groter.
En dat is dan áls we vandaag ooit nog bij die rotpomp aankomen.

We besluiten dat langer wachten geen zin heeft.

Michelle belt wat mensen en komt erachter dat er een tankstation is waar je vandaag alleen met Amerikaanse dollars kunt betalen. Ze vragen er weliswaar het dubbele voor dan als we hier met lokale valuta zouden betalen, maar er staat daar in elk geval geen wachtrij.

We besluiten erheen te rijden.
Er staat inderdaad geen rij.
Dat kan een goed teken zijn.
Maar het kan ook betekenen dat alles hier op is.

Dat laatste is het geval.

Benzine in de achtertuin

Van een taxichauffeur, die op een parkeerplaats zit te lunchen, horen we dat hij iemand kent die nog een voorraadje heeft staan. Voor een niet al te hoge prijs zou hij ons wel wat kunnen verkopen. We vragen hem waar diegene woont. De man legt het uit, maar als hij doorheeft dat we hem niet begrijpen, stapt hij bij ons in de auto om ons ernaartoe toe te brengen.

We komen aan bij het huis van de man die ons de in het buitenland aangeschafte benzine moet verkopen en rijden zijn achtertuin in.
Daar trekt hij een paar jerrycans onder een doek vandaan en giet hij, via een als pompslang fungerende door de midden gesneden colafles, 20 liter in onze tank.

We betalen de man 30 dollar en brengen de taxichauffeur terug naar zijn taxi op de parkeerplaats.

Hij kan daar verder met zijn lunch en wij kunnen weer even vooruit.

De rest van de brandstof kopen we in de loop van de week wel.
Of volgende week.
Zodra petrol weer there is zeg maar, en we weer achter in de rij zullen moeten plaatsnemen.

En zo niet, dan bellen we, als we ergens midden op de weg stil komen te staan, wel weer een mannetje dat ons wat kan komen brengen.

Volgende artikel: Zimbabwaans geldgebrek
Vorige artikel: De boot naar IJsland
Lees hier meer over mijn bijzondere vliegreis naar Zimbabwe, en hier kun je mijn eigen rijkunsten volgen